16 januari. Traditiegetrouw belt mijn moeder mij stipt om 14.26u om me te feliciteren met mijn verjaardag. Op dat tijdstip ben ik 39 jaar geleden ter wereld gekomen. Gezond en wel heb ik deze leeftijd bereikt; wat wil een mens nog meer? Tegelijkertijd voelt het ook vreemd. Volgens de levensverwachting die is berekend door het CBS, nader ik de helft van mijn leven. En daar raak ik dan weer van in paniek. Er is immers nog zoveel te doen en ontdekken in dit leven.
Maar misschien is me wel meer tijd gegund. Volgens de berekeningen van het Nederlands Interdisciplinair Demografisch Instituut bereikt één op de drie vrouwen de leeftijd van 90 jaar of ouder. In het meest positieve scenario is er zelfs een kans van bijna 50% dat ik de 100 haal.
DE WETENSCHAP DOET ER NAMELIJK ALLES AAN OM ONS LEVEN BINNEN AFZIENBARE TIJD TE VERLENGEN.
Naast het genezen van ziekten richt men zich steeds meer op het tegengaan van veroudering. In onze westerse samenleving willen we liever niet worden geconfronteerd met
dood en nare ziektes. Dus doen we er alles aan om dit uit te bannen. Organen verouderen nu eenmaal en alleen door ze te vervangen blaas je ze nieuw leven in. Zo ontwikkelt het Universitair Medisch Centrum Utrecht samen met de Hogeschool Utrecht en ProtoSpace een 3D printer die in staat is om organen te printen. Ook de gentechnologie staat niet stil. Knippen en plakken van DNA is technisch al mogelijk. CRISPR/Cas9 is een methode waarmee DNA met ongekende precisie gemodificeerd kan worden. Hiermee kunnen zieke cellen van patiënten worden hersteld. Chinese onderzoekers gingen zelfs nog een stap verder. Zij hebben de techniek al toegepast op menselijke embryo’s, waardoor je zogenaamde designer baby’s kunt creëren. Vanzelfsprekend kleven ethische dilemma’s aan deze wetenschappelijke ontwikkelingen. Want voor God spelen was nog nooit zo dichtbij.
Laten we er dus van uitgaan dat we langer leven. En die toenemende levensverwachting stelt ons in staat om meerdere levens in een leven te leiden. Bijvoorbeeld een nieuwe carrière of een ander huwelijk. Onderzoekers Lynda Gratton en Andrew Scott schreven hierover het boek The 100 year life. Zij stellen dat zowel organisaties als individuen op een andere manier moeten kijken naar bijvoorbeeld werk en onderwijs. Wanneer we 100 jaar of ouder worden dan gaat de klassieke levensindeling van leren, werken en pensioen niet meer op. Gratton en Scott stellen daarom een multi-stage life voor waarin je per periode in je leven je prioriteit bepaalt. Je bent je daarbij bewust van het heden en de toekomst. Je zou een periode ervoor kunnen kiezen om zoveel mogelijk geld te verdienen, terwijl in de volgende periode de werk-privé balans of een studie prioriteit heeft.
OOK ORGANISATIES MOETEN ZICH EROP INSTELLEN DAT WE STEEDS LANGER DOORWERKEN.
Als we tot hoge leeftijd doorwerken, dan betekent dit dat we dit met de nodige beperkingen doen. Daar moet je als werkgever op ingericht zijn. Een salaris dat meegroeit met je leeftijd is dan ook niet meer houdbaar. En als een werknemer een carrièreswitch op latere leeftijd ambieert dan is het goed denkbaar dat je iemand weer een junior positie met begeleiding en passend salaris aanbiedt. Tenslotte ligt het voor de hand dat werknemers halverwege hun carrière een werk-break inlassen om bij te tanken en nieuwe plannen te maken. Ook hier kun je als werkgever op anticiperen en in faciliteren.
De filosofie van Gratton en Scott geeft mij in ieder geval wat lucht, want ik kan nog alle kanten op de komende 61 jaar. Dan rest nog de vraag: wil ik wel 100 worden? Ik probeer het even voor me te zien. Zit ik daar met m’n verse cellen en nieuwe organen in het omhulsel van een 100-jarige. Dat moet geen gezicht zijn. Ach, laat ik eerst maar eens 40 worden.
Photo credits: unknown